دانشنامه روابط سياسي حضرت علي عليه السلام با خلفا

يكي از مهمترين تبعات انحرافي اين شبهات، خروج حكومت ابوبكر از حصار غصب و القاي مشروعيت خلافت او مي باشد. اين رويكرد، در ميان منابع اهل سنّت، از پشتوانه هايي دروغين مبني بر «بيعت فوري» حضرت امير عليه السلام با ابوبكر برخوردار مي باشد. به همين دليل، گاهي به جاي ادعاي واهي «واگذاري خلافت، توأم با رضايت» از «بيعت مختارانه اميرالمؤمنين عليه السلام با ابوبكر» - آن هم در روزهاي آغازين خلافت او - سخن به ميان مي آيد!؟

ادعاي واهي «واگذاري رضايتمندانه خلافت» را مي توان با استناد به دو دسته از اسناد معتبر تاريخي به نقد كشيد (1)

الف) اسناد حاكي از «تلاش هاي اميرالمؤمنين عليه السلام جهت سرنگون ساختن خلافت غاصبانه ابوبكر».

ب) اسناد حاكي از «مطالبه ي زورمندانه ي بيعت» و «امتناع شديد اميرالمؤمنين عليه السلام از پذيرش آن».

(اسناد و مدارك هجوم به بيت فاطمه عليهاالسلام )

يكي از مهمترين تالي فاسدهاي اين شبهات، به فراموشي سپردن اسناد تاريخي هجوم به بيت فاطمه عليهاالسلام مي باشد. زيرا در اين رويكرد انحرافي، كه از بيعت اميرالمؤمنين عليه السلام با ابوبكر - البتّه پس از طي «چندين ماه» - سخن به ميان مي آيد؛ «القاكننده شبهه» به آرامي و با زيركي، از كنار رويدادهاي تلخ روزهاي آغازين خلافت ابوبكر مي گذرد و در نتيجه، آن فجايع شوم تا حد «كدورتي جزئي» تقليل مي يابند!؟ همچنين، از ديگر تبعات انحرافي اين شبهه، شكل گيري بستر مناسبي براي القاي شبهات «حسن روابط اميرالمؤمنين عليه السلام با خلفا» مي باشد كه اين سنخ از شبهات نيز به نوبه خود، سعي در به فراموشي سپردن جنايات شوم روزهاي نخستين خلافت ابوبكر دارند!؟

ادعاي واهي «كناره گيري تدريجي اميرالمؤمنين عليه السلام از خلافت و صرفنظر از آن» البتّه پس از طي چندين ماه از خلافت ابوبكر، را مي توان با دو روش زير به نقد كشيد:

الف) نقد و بررسي «نقلهاي دروغين بيعت مختارانه اميرالمؤمنين عليه السلام ، پس از گذشت شش ماه از خلافت ابوبكر». (2)

ب) نقد و بررسي «شبهات حاكي از همكاري اميرالمؤمنين عليه السلام با خلفا». (3)

اين شبهات، گاهي به صورت غير مستقيم و در ضمن «شبهات دو دسته پيشين» و گاه نيز در قالب شبهه «امتناع از تبيين ولايت و امامت علوي» القا مي گردند. هدف از القاي اين قبيل شبهات، «دعوت شيعيان به خاموشي گزيدن از طرح مباحث مربوط به خلافت و وصايت» اميرالمؤمنين عليه السلام مي باشد.

ادعاي واهي «امتناع اميرالمؤمنين عليه السلام از طرح حقّ خلافت و خاموشي گزيدن ايشان از تبيين مكتب امامت» را با استناد به «احتجاجهاي اميرالمؤمنين علي عليه السلام » به ويژه با استناد به «سخنان آن حضرت عليه السلام » در جريان تلاش هاي سرسختانه ايشان جهت اعاده حقّ به تاراج رفته شان مي توان به نقد كشيد. (4)